زبان، مهم ترين وسيله براي برقراري ارتباط بين انسان هاست. خداوند اين توانايي بر تکلّم و صحبت کردن را از نعمت هاي بزرگ خود برمي شمارد که در ابتداي سوره ي الرحمن به آن اشاره مي کند. پيامبراني را که خداوند براي هدايت انسان ها مبعوث مي فرمود بايد براي ارتباط با قوم خود به زبان همان قومي که در ميان آنها مبعوث شده اند صحبت مي کردند و دستورات اخلاقي و احکام و عقايد را به همان زبان برايشان بيان مي کردند. با توجه به شرايط قبل از بعثت در ميان جاهليّت عرب، خداوند پيامبراکرم (ص) را در ميان قوم عرب مبعوث فرمود، پس بايد به زبان آنها صحبت کرده و معجزه اي مي آورد که قابل فهم باشد. لذا قرآن، معجزه ي پيامبر (ص)، نيز به زبان عربي نازل شد. اگر چه نبايد خصوصيات ذاتي زبان عربي، از جمله قانون مند بودن قالب هاي فصاحت و بلاغت بسيار آن و . را ناديده گرفت.
اما سؤال ديگر اين است که چرا آخرين پيامبر (ص) خدا عرب زبان بود، تا به دنبال آن، کتابش نيز به زبان عربي باشد؟ در پاسخ بايد گفت: با توجه به اين که عرب ها مردمي هستند که به زبان، راه و روش و آيين و نسب خود تعصب خاصي دارند (عامل دروني حفظ) و در طول تاريخ، هيچ حکومت و سلطه ي خارجي هم نتوانسته آنان را به تغيير زبان مجبور کند(عدم عامل بيروني براي تغيير) و امکانات فراوان زبان عربي براي بيان بيشترين حجم از مطالب در کمترين حجم از الفاظ بدون ابهام گويي و نارسايي، سرزمين حجاز و زبان عربي، بهترين راه دفاع طبيعي و غير خارق العاده از دين و بقاي دين خاتم و کتاب ايشان بود. بنابراين، يکي از دلايل نازل شدن قرآن به زبان عربي، حفظ و صيانت ابدي آن بوده است. |
درباره این سایت