اخلاق اجتماعي، صيانت از عرض خود و ديگران انسان موجودي اجتماعي است و همواره نيازمند تعامل با ديگران است؛ زيرا انسان به تنهايي نمي‌تواند نيازهاي عاطفي و مادي و غيرمادي خود را برطرف کند؛ از همين رو هر انساني در گام نخست نيازمند جفت و زوجي است که مي‌تواند در اين ساختار به بسياري از نيازهاي طبيعي پاسخي مناسب دهد. خانواده کوچک‌ترين و اصلي ترين واحد اجتماعي است که در ميان انسان‌ها شکل مي‌گيرد. بنابراين، مهم‌ترين و ابتدايي‌ترين تعاملي که هر فرد انساني با ديگري دارد در اين ساختار تعريف مي‌شود. بر همين اساس، اخلاق خانوادگي نيز بخش اصلي اخلاق اجتماعي را تشکيل مي‌دهد. انسان در تعاملات اجتماعي بايد دو دسته از اصول اخلاقي و قانوني را مراعات کند تا تعاملات در بهترين حالت صورت گيرد. قانون که بر اساس اصول عدالت سامان يافته، اجازه نمي‌دهد تا کسي از حدود خود گذشته و متعرض حقوق ديگران شود؛ اما اخلاق نه تنها به اين محدوده خلاصه نمي‌شود، بلکه زمينه را براي احسان و اکرام نسبت به ديگران فراهم مي‌کند. اگر قانون و عدالت، اصل را بر مقابله به مثل مي‌گذارد، اما اخلاق افزون بر اين اصل، بستري را فراهم مي‌آورد که شخص از حق خويش بگذرد و در مقام احسان، عفو و گذشت از خطا و خلاف ديگري داشته باشد و در مقام اکرام، حتي از حق خويش بگذرد و ايثارگري کند. |
درباره این سایت